سیر شمشیری برنده و تیز است که سینه بدمزگی را شکافته و ضربت آخر را بر پیکر بی‌مزگی غذا وارد می‌کند اما اگر درست در دستان هنرمند آشپز به چنگ نیاید، از کارد میوه‌خوری هم بدتر است.
در فرنگ چندین رقم سیر وجود دارد اما سیر در ایران فقط تازه و کهنه دارد. سیر تازه همیشه واسه سبزی پلوی شب عید به بازار می‌آید و بوی تند و محکم‌ش مجالی برای خودنمایی سایر سبزیجات در قفسه سبزی‌فروشی باقی نمی‌گذارد.
کله سیر، نرم و سفید با برجستگی‌های کوچک و بزرگ از یک طرف به ریشه‌هایی پریشان و دست نخورده ختم می‌شود و از سوی دیگر با انحنایی تند به ساقهایی کشیده و کلفت متصل می‌گردد که بعد از ساقهای تمیز و ظریف کرفس، خوش‌تراش‌ترین ساقهای گیاهی عالم اند. سیر گیاهی تند و خشن با عضلاتی سفت و کشیده‌ست که اگر خدایی نکرده پوست‌کرده و خام سر سفره با او تنها شوید، بی‌خستگی تا صبح فردا دست بردار نبوده و دهانتان را از شهوت طعمش پر خواهد نمود.
ازین رو انتخاب شدت طعم سیر، بستگی به سلیقه شخصی داشته و ملاک عجیبی برای دسته‌بندی و قضاوت در مورد مسائل شخصی/خصوصی آدمهاست. کلاسیک‌دوست‌ها خشونت خام سیر را نمی‌پسندند و بسیاری از آدمهای گرم و پرتوان، طعم اخته‌‌شده سیر برشته را تلف کردن آن می‌دانند. در هر صورت سیر شهوت خام غذاهاست و می‌بایست درست و به اندازه استفاده شود تا نه سیخ بسوزد نه کباب. نه کباب. کباب.
No comments:
Post a Comment