تو

با بی حوصلی تمام داری پست جدید رو می خونی
حالا یکم چشاتو تنگ میکنی و با تنفری خاص زل می زنی به
نوشته هایی با فونت ریز، چشات ریز تر میشه
مثلن ینی چی ؟ هی با خودت می گیش
مهربون میشی سعی میکنی درک کنی ، هی نمیشه ، فقط سه خط می خونی
چند کلمه اول هر پاراگراف رو
تا بیست ثانیه به احمقانه بودن و احمق بودن من فکر میکنی ،
تو همین بیست ثانیه است که فقط با سه کلیک پنجره و می بندی
دیسکانکت می شی
فری سل رو از رو دسکتاپ می زنی چهار تا برگ رو میدی بالا
راه برگشت نیست ، نیو گیم
اما می دونی که
زندگی نیو گیم نداره و غرق می شی در درد انتخاب اشتباهت
این کار هر شبته