این عکس است که می‌ماند

1. اگر به کشوی عکسها و آلبومهای قدیمی سری بزنید، جدا از عکسهای چاپ شده و بی‌آلبوم مانده با پاکتهای متعددی از نگاتیو روبرو خواهید شد که با عبارتی گل‌درشت و نمایش تصویر دست و قیچی رویشان نوشته « نگاتیو حرمت دارد، قیچی نکنید » حالا گیرم حرمت داردش را فراموش کرده.

2. خیلی قبل که نه، همین ده سال پیش که عکاسی هنوز دیجیتال نشده بود. برای دیدن هر عکسی که می‌گرفتیم باید منتظر پر شدن فیلم می‌ماندیم، فیلم که پر می‌شد باید می‌بردیم عکاسخانه تا چاپش کند. یک روز یا بیشتر صبر می‌کردیم و هزینه می‌دادیم تا عکسی که هفته پیش گرفتیم را ببینیم. آنروزها می‌دانستیم که فاصله است بین عکس گرفتن و دیدن. هزینه داشت. عدد نمایشگر تعداد عکس‌های گرفته شده بالای دوربین مهم بود. فیلم را نباید حروم می‌کردیم. عکاسی تفریح خانوادگی نشده بود هنوز. دیجیتال که شد، فاصله فشار دادن شاتر تا رویت عکس شد فاصله‌ی اتصال پورت دوربین و باز کردن فایل. زمان و هزینه به طرز چشمگیری کاهش پیدا کرد، انگار که ایمیل در کنار نامه اختراع شد. انگار که ماشین جای اسب را گرفت با این حال چیزی را هم از عکسها گرفت که اسمش را می‌گذارم وزن عکس. عکسها سبک شدند.

3. دیالوگ رایج:

× میخوای ازت یه عکس بگیرم؟

+ آره بگیر.

× چیلیک، ببین چه خوب افتادی.

+ مممممـ .. آره، خیلی خوب شد، مرسی.

4. عادتی که به لمس و تورق آلبوم عکس داشتیم نمی‌گذاشت از دیدن عکسهای دیجیتال لذت ببریم، دلیلش را هم دائم می‌اندختیم گردن زمان که این عکسها هنوز تازه‌اند و باید بگذرد. انگار که عکسها باید کهنه شوند تا بهتر خاطره‌بازی کنند. گذشت، اینروزها دیگر به اندازه کافی از اولین عکسهای دیجیتالمان گذشته اما باز هم بی‌وزن اند.

5. نحوه رویت عکس هم مهم است، برای نمایش چندین راه‌ زیر را در نظر بگیرید:

نمایش در مانیتور لامپی بزرگ کامپیوتر دسکتاپ خانه

نمایش در مانیتور لپ‌تاپ شخصی

نمایش در مانیتور آی‌پد و الخ

نمایش در کاغذ پرینت شده

اینچیزها توضیح واضحی ندارد، نوستالوژی تنها نیست اما مشخصن از بالا به پایین با کم شدن فاصله عکس تا دست، لذت دیدن عکس زیادتر می‌شود. انگار عکس هرچه به دست نزدیک‌تر لذتش بیشتر. اصلن حتی انگار دیدن عکس چشم می‌خواهد اما لذتش را دست می‌برد.

6. بروید در تیم آنهایی که عکسهای دیجیتالشان را هنوز می‌دهند عکاسخانه و نسخه کاغذی عکس را پس می‌گیرند.