Sunday, January 22, 2012

این عکس است که می‌ماند

1. اگر به کشوی عکسها و آلبومهای قدیمی سری بزنید، جدا از عکسهای چاپ شده و بی‌آلبوم مانده با پاکتهای متعددی از نگاتیو روبرو خواهید شد که با عبارتی گل‌درشت و نمایش تصویر دست و قیچی رویشان نوشته « نگاتیو حرمت دارد، قیچی نکنید » حالا گیرم حرمت داردش را فراموش کرده.

2. خیلی قبل که نه، همین ده سال پیش که عکاسی هنوز دیجیتال نشده بود. برای دیدن هر عکسی که می‌گرفتیم باید منتظر پر شدن فیلم می‌ماندیم، فیلم که پر می‌شد باید می‌بردیم عکاسخانه تا چاپش کند. یک روز یا بیشتر صبر می‌کردیم و هزینه می‌دادیم تا عکسی که هفته پیش گرفتیم را ببینیم. آنروزها می‌دانستیم که فاصله است بین عکس گرفتن و دیدن. هزینه داشت. عدد نمایشگر تعداد عکس‌های گرفته شده بالای دوربین مهم بود. فیلم را نباید حروم می‌کردیم. عکاسی تفریح خانوادگی نشده بود هنوز. دیجیتال که شد، فاصله فشار دادن شاتر تا رویت عکس شد فاصله‌ی اتصال پورت دوربین و باز کردن فایل. زمان و هزینه به طرز چشمگیری کاهش پیدا کرد، انگار که ایمیل در کنار نامه اختراع شد. انگار که ماشین جای اسب را گرفت با این حال چیزی را هم از عکسها گرفت که اسمش را می‌گذارم وزن عکس. عکسها سبک شدند.

3. دیالوگ رایج:

× میخوای ازت یه عکس بگیرم؟

+ آره بگیر.

× چیلیک، ببین چه خوب افتادی.

+ مممممـ .. آره، خیلی خوب شد، مرسی.

4. عادتی که به لمس و تورق آلبوم عکس داشتیم نمی‌گذاشت از دیدن عکسهای دیجیتال لذت ببریم، دلیلش را هم دائم می‌اندختیم گردن زمان که این عکسها هنوز تازه‌اند و باید بگذرد. انگار که عکسها باید کهنه شوند تا بهتر خاطره‌بازی کنند. گذشت، اینروزها دیگر به اندازه کافی از اولین عکسهای دیجیتالمان گذشته اما باز هم بی‌وزن اند.

5. نحوه رویت عکس هم مهم است، برای نمایش چندین راه‌ زیر را در نظر بگیرید:

نمایش در مانیتور لامپی بزرگ کامپیوتر دسکتاپ خانه

نمایش در مانیتور لپ‌تاپ شخصی

نمایش در مانیتور آی‌پد و الخ

نمایش در کاغذ پرینت شده

اینچیزها توضیح واضحی ندارد، نوستالوژی تنها نیست اما مشخصن از بالا به پایین با کم شدن فاصله عکس تا دست، لذت دیدن عکس زیادتر می‌شود. انگار عکس هرچه به دست نزدیک‌تر لذتش بیشتر. اصلن حتی انگار دیدن عکس چشم می‌خواهد اما لذتش را دست می‌برد.

6. بروید در تیم آنهایی که عکسهای دیجیتالشان را هنوز می‌دهند عکاسخانه و نسخه کاغذی عکس را پس می‌گیرند.

8 comments:

  1. Anonymous1/23/2012

    دو تا چیزو نگفتی،یکی اینکه اون موقعها چون نمی شد عکس رو همون موقع دید،تکراری در کار نبود که یعنی همونی بود که بود.
    دوم اینکه عکاس حرفه ای باشه یا نباشه، سوژه(!) باید آماتور باشه و به خصوص نیمه آماتور نباشه. مرور عکس(نه دیدنش) خیلی توی رفتار آدمها موقع عکس تاثیر گذاشته...یعنی اینکه هر روز توی فیس بوق و ...هزار تا عکس شخصی ببینی در مقایسه بااینکه آلبوم دیدن باشه و تابلوی رو دیوار. در آن کامنت هم گفتم که این روزها دایی آدم هم یاد گرفته سه رخ وایسه لبخند ملیح بزنه...آخه چرا؟
    ضمنا یادی هم بکنیم از دوربین های پنتاکس که اون موقعها فقط جالب بود که از بالاش میدیدیم، بعدا فهمیدیم این وسعت نگاتیو 6*6 چقدر سرقفلی داره و به بابامون گفتیم ای ول. همینطور دوربیتهای پلاروید که همون موقع عکس رو چاپ می کرد و خب الانم هست، منم یکیشو دارم خیلی دوستش دارم، و به عنوان حلال مشکلات عصر دیجیتال به همه نامسلمانان عالم توصیه اش می کنم اکید

    ReplyDelete
  2. Anonymous1/25/2012

    درود بر شما . مدت زیادی است که در لذت دیدن عکسهای قدیمی با شما سهیمم . همیشه از اینکه کسی برای عکس ارزش قائل است خوشحال می شوم . فلذا ممنون .
    اما حال که تا اینجا آمده ام یک سئوال فنی هم با اجازه ی شما بپرسم . و آن اینکه همانطور که خودتان بهتر می دانید گرفتن عکس از روی عکس و سپس آنرا وارد کامپیوتر کردن باعث می شود همان ته مانده شفافیت و کیفیت عکس نیز دیگر دیده نشود . حال اگر بقول شما و بحرمت نگاتیو ، نگاتیوی هنوز بعد از بیست سال و شاید بیست و پنج سال بی هیچ قیچی خوردنی صحیح و سالم بر جای مانده باشد ، آیا هنوز قابل چاپ است ؟ اگر هست آیا با کیفیت خوب ؟ و آیا در این مرحله از چاپ می شود که ذخیره ی کامپیوتری شود ؟ یعنی بجای چاپ روی کاغذ عکاسی ، مستقیم برود در حافظه تا بشود در وبلاگ یا فیس بوک یا هر کجا آنرا گذاشت و استفاده کرد .
    اگر بر فرض این امکان نباشد آیا راهی هست تا یک بار دیگر و مثلا با این دوربین های دیجیتال و به صورتی دقیق و شفاف از عکسهای قدیمی عکس گرفت تا بشود تقریبا" با کیفیت خوب در کامپیوتر گذاشت ؟
    ممنون می شوم اگر راهنمایی بفرمایید . مستر عزیز . ارادتمند کیقباد

    ReplyDelete
    Replies
    1. نگاتیوهای عکس قابلیت تبدیل مستقیم به فایل دیجیتال رو ندارند یا من دستگاهی رو نمیشناسم که چنین کاری انجام بدهف اصولن نگاتیوها باید روی کاغذ مخصوص ظهور عکس تبدیل به تصویر حقیقی بشوند و در واقع بکطور پدیده شیمیایی اتفاق بیافتد.

      عکس گرفتن از روی عکس اگر با دوربین مناسب و نور کافی انجام بشود کیفیت عکس رو بطور کامل منتقل میکنه، چیزی که تفاوت رو مشخص تر میکنه کیفیت مونیتور نمایش دهنده است. همانطور که لابد میدانید مفهوم پیکسل های رنگی در عکاسی انالوگ اصلن وجود نداشت و یا انقدر ریز بود که با چشم قابل تشخیص نیست. پیکسلهای مونیتور از نزدیک قابل لمس اند حتی.

      این عکسهایی که اینجا هست هم تمامن از روی عکس اصلی با دوربین عکاسی شده، البته چون اسکنر در دسترس نبود.

      نیگاتیوهایتان را هنوز هم میتوانید به عکاسخانه ها برده و کاغذی کنید. انطورها هم که بنظر میاد عکاسی انالوگ از بین نرفته.

      از اینکه لذت عکس را میبینید و می شناسید خوشحالم.
      :*

      Delete
    2. نگاتیوها رو می‌شه به صورت مستقیم اسکن کرد یا به قول شما تبدیل کرد به فایل دیجیتال. من از اسکنر
      CanoScan 5600F
      استفاده می‌کنم و کاملا ازش راضیم.ـ
      البته هیچ کدوم ازین‌ها ربطی به نوشته‌ی شما نداشت!ـ
      :)

      Delete
    3. رونوشت به سه تا بالاتر
      نمیدونستم، اضافه شد بهم

      Delete
  3. Anonymous1/28/2012

    be nazaram vorode dorbine digital khosh salighegie akas haye amatour ro az bein borde adama dige talash nemikonan ghababandy e ghashang o ba cheshashon peida konan hata haminam sepordan be donyaye digital!

    ReplyDelete
  4. بکس چجوری اون چراغ و آویزون کردی تو سقف ؟ خوبه والله مردم چه کارایی بلدن . اون یکی حوض ماهی گذاشته این یکی چراغ روشن کرده . به منم یاد بدیم خب

    ReplyDelete
  5. اون چراغ رو با دست کشیدم عکس گرفتم ادیت کردم کمی و به صورت یه عکس بالای هدر وبلاگ اضافه کردم که میتونی از توی تنظیمات وبلاگ بهش دسترسی داشته باشی
    اون حوض مذکور ولی کد داره از یه جاهایی میتونی کدشو بزاری تو وبلاگت

    ReplyDelete