موزه هنرهای معاصر دارد مجموعه‌ای غریب از پاپ
آرت به نمایش می‌گذارد اما محتوای موزه هنرهای معاصر هیچ وقت برایم مهم نبوده، برای
من، جذاب تر از این نخواهد بود که قلب موزه هنرهای معاصر تهران بوی روغن بدهد.
راهروهای پیچ در پیچش طوری جای گذاری شده اند که در مسیر عبورتان، هرباره گالریها انگار کشف می‌شوند و در انتهای
این مسیر، در طبقه پائین، به حوضی از فولاد سیاه خواهید رسید که با روغن پر شده و
دیوارهایی بتنی لخت احاطه اش کرده اند، آنگاه رمپی گرد با کفپوشهایی آبی رنگ و
نرده‌هایی چوبی شما را به همکف باز می‌گرداند. موزه را طوری ساخته اند که انگار کباب
را در سینی طلا برایتان آورده باشند.
No comments:
Post a Comment