عریان‌ترین نمای هر آدمی را می‌شود در تصویر پرسنلی‌اش دید. تصویری که فرق چندانی با عبارت «نام و نام‌خانوادگی» ندارد و حتی نمی‌شود اسمش را عکس گذاشت. عکس پرتت می‌کند. عکس مکان/زمان دارد و دلالت می‌کند بر خاطرات. با این وجود تا سالهایی نچندان دور، این تصاویر پرسنلی تنها چیزی بود که از آدمهای دور افتاده از هم به یادگار می‌ماند، البته گاهی هم نمی‌ماند.
عکس پرسنلی...یک بهتی تو صورت آدمها هست...تواینها فقظ یک عددی...و دقیقا همون چیزی که سیستم سیاسی و اجتماعی از آدم می خواد...شده به زور... عکسهای اساسا کمونیستی و رو به دوربین و بدون زمینه چین و کره، عکسهای کمونیستی اسلامی دهه شصت و هفتاد ایران ، عکسهای تبلیغاتی شکل آمریکایی با لبخندهای زورکی دندون نما و گردن پیچیده، روی پس زمینه ابری
ReplyDeleteعکس پرسنلی یعنی اون چیزی که "باید" باشی...هر چند، آدمهایی هستن که گاهی از توی عکس پرسنلی هم بیرون می زنن