ته‌دیگ پیش‌غذا نیست، وعده‌اصلی نیست، دسر و سالاد هم نیست. ته‌دیگ اما خوشمزه‌ترین و چرب‌ترین پیوست غذاهای دم‌کردنی مانند انواع برنج و پلو و ماکارونی است، بخشی جدایی‌ناپذیر از سفره ما ایرانی‌ها. ابتدا ته‌دیگ آمده بود تا محافظت کند از هرچیزی که خطر ته‌گرفتن دارد، آمده بود تا بسوزد و نگذارد که بسوزد اما آن فداکار مقدس، آن شهید زیرین توانست تهدید ته‌گرفتن را به فرصت تبدیل کرده و در گذر زمان خودش را تبدیل کند به هویتی مستقل در غذا. در ارتباط عرفان و ته‌دیگ همین بس که مخترع ته‌دیگ شمس تبریز است. وی در اولین دیدار با مولانا سه ماه با وی در اتاق بسته ماند. پس از سه ماه، با مولانا به مطبخ رفت، تکه‌ای نان بیات به آشپز داد تا در زیر پلو بگذارد. ساعتی بعد ناهار بیاوردند. شمس به مولانا گفت: تکه نان‌ی بیات و بی‌خبر بودی که به آتش زدی بین که حال چون شدی، سوختی و خبردار گشتی.
ته‌دیگ انواع و اقسام دارد، اما اصالت آن در پیش نان ته‌دیگ شده‌ایست که با ماست خورده می‌شود.
من هرچی اینجا رو میخونم سر از راز اینهمه خلاقیت تو در نمیارم.واقعا چجوری میشه آدم فکرش به این برسه که مقوله ای مثل غذا رو با این توصیفات بدیع بیان کنه؟؟؟
ReplyDelete