چشمان همیشه گشنه - 87

یکی از نشانه‌های زیستن در خاک این سرزمین اینست که ظهر یک روز تعطیل اگر هوا را ببوئید، بوی کباب می‌آید چون قطعن کسی در دوردست‌ها دارد کبابش را باد می‌زند و بساط سرخوشی برپا کرده. بویی مطبوع در وقتی مناسب که هرکجای دنیا که باشید، شما پرت خواهد کرد به روزهای تعطیل زندگی و عیشی که کباب‌های روی منقل براه انداخته بوده. کباب البته فقط بهانه‌ای لازم و خوشمزه برای لذت بردن از معاشرت با آدمهاست و جای خالی آدمها را هرگز پر نخواهد کرد.

همین جوجه‌کباب مثلن که خوش‌خوراکترین و دم‌دستی‌ترین کباب روزهای تعطیل است، ذاتن طوری آماده می‌شود که خوردنش تنها با دست ممکن باشد و در خلال به نیش کشیدن و جویدن گوشت پر آب آن، صمیمیتی ناشی از حس مشترک حیوانی که بین درندگان و جوندگان گوشتخوار وجود دارد، اینبار بین آدمها ایجاد گردد و لذت طعم و مزه آنرا دوچندان کند که البته گیاهخواران از آن محرومند.

جوجه‌کباب همیشه جوجه‌کباب باقی خواهد ماند، حتی اگر مذاکرات هم به نتیجه برسد باز هم کبابی با کیفیت تکراری ولی خوشمزه خواهد بود. بنابرابن این تنها دورچین بشقاب است که تفاوت ایجاد می‌کند و چلوجوجه‌کباب روز تعطیل را از آن وضعیت خسته‌کننده همیشگی خارج می‌سازد. مثلن اگر پلو با زرشک تازه مزه‌دار شود و کمی زعفران برای عطر و رنگ به آن اضافه شود و بغلش یه خرمن سالاد آبلیمویی سالم و سبک هم بنشیند، آنگاه خوردن چلوجوجه‌کباب از روزمرگی درخواهد آمد. اما اگه یک تکه گنده به اندازه یک چهارم کف قابلمه، تهدیگ ماست‌تخم‌مرغی زعفرونی هم کنار بشقاب باشه، اونوقت تا لقمه آخر سطحی ثابت از لذت که مربوط به انتظار تحریک‌کننده خوردن تهدیگ است، به موازات عیش خوردن غذای اصلی شما را تنها نخواهد گذاشت. این لذت درست وقتی آزاد می‌شود که لذت خوردن چلوجوجه کباب بر اثر سیری به کمترین حد ممکن رسیده و با رها شدنش دوباره شما را به آن بالاها خواهد فرستاد.

پ.ن. تهدیگ را در بشقاب نگهداشته و در آخر بخورید.